Dwudziestego

Maniki usiadła przy stole
Bogdan przyniósł herbatę z cytryną
- Posłodzić?
- Pewnie - uśmiechnęła się
- O! Widzę uśmiech, ładnie!
Maniki westchnęła
- Jeszcze miesiąc musimy czekać, ale będzie dobrze
- Z pewnością
Maniki odstawiła cukierniczkę na bok
- I jak wrażenia? Długo rozmawialiście?
- Prawie trzy i pół godziny!
- Co? O czym?
- Każdy trochę o sobie, o utraconych kontaktach, ale pewnie nas odnajdą,
blogerzy zawsze mają Swój Świat, swoje grono
i jak znajdzie się kogoś to potem pojawiają się kolejni dawni znajomi
- Kiedy w tym Blogowym Świecie się poznaliście?
- O to samo zapytałam, pierwszy komentarz dałam w styczniu 2010
- Prawie pięć lat
- Do sześciu trochę brakuje
- Myślisz, że ta znajomość przetrwa? Obawiasz się utraty znajomości?
- Początkowo jak się tak kłóciliśmy to tak, ale teraz już jestem pewna,
że ta znajomość przetrwa każdą burzę, czasem trzeba poczekać, aż emocje opadną
- Ale potem nie jest jak dawniej?
- Nie, nie Bogdan, to co innego, teraz jest nawet lepiej
- Dlaczego?
- W internecie można być każdym, można kreować swoją osobowość
ale już w tak długiej rozmowie flaki wyłażą
- Flaki?
- No wiesz, to co w środku człowieka siedzi
- A jak porównujesz słowo pisane z tym mówionym?
- Wolę rozmowę
- Hm...
Maniki usiadła bliżej Bogdana
- Na początku naszej znajomości nazwał mnie swą przyjaciółką,
ale Ja od razu go zgasiłam, wylałam mu kubeł zimnej widy na łeb - bo dla mnie przyjaciel znaczy wiele.
Ty jesteś moim przyjacielem. Dziękuję
Bogdan się uśmiechnął
- A dziś miałam sen... śniło mi się, że za rok się spotkamy, poznam jego siostrę
i jej córkę, taką radosną blondyneczkę z którą będę rysowała kredkami
- Aaaa jeden z tych Twoich jak Ty to nazywasz proroczych snów?
- Dokładnie, dlatego myślę, że w ciągu tego roku staniemy się przyjaciółmi
- I tego Ci życzę
- Dzięki